У 1947 г. Пятр. Броука пабывау у Асвенцыме. Ен убачыу смрочныя баракi, печы крэматорыя, дзе знiшчылi сотнi тысяч людзей, месцы, дзе фашысты расстрэльвалi ахвяр. Ен бачыу тыя комiны, з якiх iшоу чорны дым, тыя сцены, якiя чулi жахлiвыя крыкi ахвяр Хадзiу, глядзеу, а думау пра сваю мацi. П. Броука перажыу пекла i цяжар страт, таму не мог быць спакойным: боль сэрца, крык збалелай душы перадау у сваей паэме "Голае сэрца". Уявiць пакуты паэта больш выразна дапамагаюць чытачу мастацкiя прыемы, што выяуляюць настрой апавядання.

Поунымi гора, пакуты вачыма

Глянуу я у карцэр -- таксама нiкаго,

Дыхая стынню з цэменту падлога,

Нават наручнiкi моучкi ляжалi,

Быццам па целе людскiм сумавалi...

Выйшау. Ад болю пачау я хiстацца,

Чорныя комiны убачыу на пляцы...

Колькi крывi на iх дымам асела,

Колькi жыцця цераз iх праляцела...

Некаторыя метафары моцна з'вязаны з рэальнасцю. “ Жыцце праляцела” – гэта жахлiвая рычаiснасць, калi спаленыя у печах канцлагера людскiя целы "праляталi” праз комiны, "асядалi дымам". У строфах паэмы адчуваецца сум, боль, пакута. Вока паэта зайшлося слязою не ад звычайнай пясчынкi-парушынкi, а ад той пылiнкi, якая магла быць часцiнкай попелу роднага матчынага цела. П. Броука, апiсваючы жахлiвыя сцены, выказау суровае абвiнавачванне фашызму за усе злачынствы. Пра мацi паэта расказваюць ахвяры Асвенцыма, якiм пашцясцiла застацца у жывых. У центры тэмы -- вобраз мацi. Мацi. Яе ужо болей няма у паэта. Але цяжка згадзiцца з гэтай дум ... Читать дальше »

25 чэрвеня 1905 г. у весцы Пуцiлкавiчы Вiцебскай вобласцi нарадзiуся Пятрусь Броука. Многа прачулых вершау напiсана Броукай пра родныя гаi i пралескi, сняжынкi у жыце i блакiтныя азеры, сонечныя паляны i гамонкiя дубрабы. Паэт многа i прачула напiсау пра свае дзiцячыя гады, пра сваiх землякоу, прыроду, якая навявала яму з малых гадоу свае казкi i легенды. З вершау паэта паустае яго родная веска. Хаты пастаулены усытыч -- страха да страхi. Сярод iх тая, адкуль пачалася сцяжынка у жыццe. Вялiкая, амаль на палову хаты печ. Доугi стол, сцены хаты увечары цьмяна, копчацы дымам, асвятляе лучына.

7 лiстапада 1917 г. П. Броука лiчыць датай другога свайго нараджэння. Пра змены у жыццi, пра працу у гушчы народа хацелася гаварыць мовай паэзii. Першы верш пачынаючага паэта "Ой, не шапчы, мая бярозка” быу надрукаваны у газеце "Чырвоная Полаччына” у жнiунi 1926 г.

Першая кнiга П. Броукi "Гады як шторм” (1930) была шмат вучнёускай. Кнiга сведчыла пра вучобу у Малкоускага. I тым не менш першая кнiга мела для П. Б. немалае значэнне. Яна сведчыла пра iмкненне паэта прыняць удзел мастацкiм словам у вялiкiм будаунiцтве. З гэтай кнiгi бяруць пачатак галоуныя матывы, якiя паэт потым распрацоувау у далейшай творчасцi. Паэт iмкнецца сказаць сваё слова пра найбольш значныя тэмы: уславiць iндустрыальнае будаунiцтва угорадзе, паказаць новую веску, расказаць пра слаунае мiнулае i раскрыць воблiк, мары, iмкнення, справы савецкай моладзi. Сам час падказвау тэмы для творау. Шматзначны сэнс мела наз ... Читать дальше »